SIIR SAYFASI
SANA, BANA, VATANIMA, ULKEMIN INSANLARINA DAIR
``Telgrafin tellerini kursunlamali’’
Oyle degildi bu turku bilirim
Bir de icime
-Her istasyonda duran sonra tekrar yuruyen-
Bir posta katari gibi simsiyah dumanlar dokerek
Bazan gelmesi beklenen bazan ansizin cikagelen
Haberler bilirim mektuplar bilirim...
Gamdan daglar kurmaliyim
Kayalari kelimeler olan
Kirk ikindi saymaliyim
Kirk gun huzun bosaltan omuzlarima saclarima
Saclarinin akisini anar anmaz omuzlarindan
Bastan ayaga islanmaliyim
Gam daglarina cikip naralar atmaliyim...
Icimde kaynayan bir mahser var
Bu mahser birde annelerinin kalbinde kaynar
Cunku onlar yun orerken pencere onlerinde
Ya da camasir sererken bahcelerinde
Birden alıverirler kara haberini
Okul donusu bir trafik kazasinda
Can veren ogullarinin...
Bir de gencecik asilarin yureklerini bilirim
Bir dolmusta yorgun soforler icin bestelenmis
Bir sarkidan bir kelime dusuverince iclerine
Karanlik sokaklarina dalarak sehirlerin
Beton apartmanlarin sagir duvarlarini yumruklayan
Ya da melal denizi parklarin issiz yerlerinde
Ornegin Hint Okyanusu gibi derin
Isyanin kapkara sularina dalan...
Nice aksamlar bilirim ki
Karanligini
Bir millet hastanesinde
Dokuz kisilik kadinlar kogusu koridorunda
Basini kalorifer borularina gömmüs
Beyaz giysilerinden uykular dokulen tabiplerden
Haber sormaya korkan
Genc kizlarin yureginden almistir...
Bir de baharlar bilirim
Apartman odalarinda buyuyen cocuklarin bilmedigi bilemeyecegi
Anadolu bozkirlarinda
Istanbul’dan cikip Diyarbekir’e dogru
Tekerleri yamali asfaltlari bir agustos susuzlugu ile icen
Cesur otobus pencerelerinden
Bilincsiz bir bas kaymasi ile gorulen
Evrensel kadinlarin iki buklum capa yaptiklari tarla kenarlarinda
Ciplak ayaklari yumusak topraklara batmis irgat cocuklarinin
Bir ellerinde bayat bir ekmegi kemirirken
Diger ellerinde sarkan yemyesil bir soganla gelen...
Yazlar bilirim memleketime ozgu
Yigit koy delikanlilarinin
Incir cekirdegi meselelerle birbirlerini kursunladiklari
Birinin olu dudaklarindan sizan kan daha kurumadan
Ustune cehennem guneslerde gogermis mor sinekler konup kalkan
Digeri kan ter icinde yayla yollarinda
Mavzerinin demirini alnina dayamis
Yuregi susuzluktan bunalan
Icinden mahpushane cesmeleri akan
Ansizin parlayan keklikleri jandarma baskini sanip
Apansiz silahına davranan
Nice delikanlilarin figuranlik yaptiği
Yazlar bilirim memleketime ozgu...
Guzler bilirim ulkeme dair
Karsiliksiz kalmis bir sevda gibi gelir
Kalakalmis bir kiyida melul ve tenha
Kalbim gibi
Kaybolmus daracik ceplerinde elleri
Titreyen kenar mahalle cocuklari
Bir sıcak somun icin, yalın kat bir don icin
Dokulurler bulvarlara yapraklar gibi.
Kadinlar bilirim ulkeme ait
Yurekleri Akdeniz gibi genis, solugu Afrika gibi sicak
Gogusleri Cukurova gibi munbit
Dag gibi otururlar evlerinde
Limanlar gemileri nasil beklerse
Oyle beklerler erkeklerini
Yaslandin mi cinar gibidir onlar sardin mi umut gibi.
Isyan siirleri bilirim sonra
Kelimeler ki tank gibi gecer adamin yureginden
Harfler harp duzeni almistir misralarinda
Kimi bir vurguncuyu gece ruyasinda yakalamistir
Kimi bir soygun sofrasinda isikli sofralarda
Hirsizin girtlagina tikanmistir.
Musluman yurekler bilirim daha
Kizdi mi cehennem kesilir sevdi mi cennet
Eller bilirim hasin hoyrat mert
Alinlar gormusum ki vatanimin cografyasidir
Her kirisigi sorulacak bir hesabi
Her cizgisi tarihten bir yapragi anlatir.
Butun bunlarin ustune
Hepsinin ustune sevda sozleri soylemeliyim
Vatanim milletim tüm insanlar kardeslerim
Sonra sen gelmelisin dilimin ucuna adin gelmeli
Adin kurtulustur ama soylememeliyim
Can kusum, umudum, canim sevgilim.
ERDEM BEYAZIT
|
GERCEKTEN SEVMEK
O durmadan kaciyor;
sen ardindan gitmiyorsan;
o gunun her saatinde saklaniyor,
sen yollara dusup deli divane aramiyorsan;
o sana acilarin en buyugunu tattiriyor,
sen bundan en yuce hazzi duymuyorsan;
bosuna aldatma kendini,
onu sevmiyorsun demektir.
Elindeki icki kadehinde,
dudagindaki sigarada ,
okudugun kitapta,
mirildandigin sarkida,
soyledigin siirde,
gordugun ruyada
ve yasaman icin
cigerlerine doldurdugun havada
o yoksa;
Onun vazgecilmezligini anlamamissan;
onu sevmiyorsun demektir.
Renkler onunla degerlenmiyorsa,
ornegin onsuz kirmizi kirmiziliginin,
mavi maviliginin farkinda degilse,
beyaz yalniz o giydigi zaman
güzelligini haykirmiyorsa,
sabahlari onu gorunceye kadar
gunes dogmuyorsa
ve onsuz gokyuzu geceleri
aya,yildizlara
hasret degilse
onu sevmiyorsun demektir.
Sokakta gordugun her yuzde
ondan bir seyler aramiyorsan,
guzel bir manzara,
huzunlu bir musiki onu hatirlatmiyorsa,
uykudan uyandigin zaman
yasamakta oldugundan once
onu hatirlamiyorsan,
omuzlarına dokulmus saclari,
bir sis perdesinin ardinda
her zaman gulen,
isik sacan gozleri
aklina gelmiyorsa,
durup durup avuclarinin
sicakligini ozlemiyorsan;
Onu sevmiyorsun demektir.
Dunyada yasayan oteki insanlarin
senin icin hala bir degeri varsa ,
ona karsi tutumunu
toplumun kohne ve manasiz
kurallarina gore ayarliyorsan
ve acik acik
sanki var oldugunu haykirircasina
sevgini soylemiyorsan;
Onu sevmiyorsun demektir.
Yok o senin icin
herseyden degerliyse,
gozunu yumdugun anda
onu gorebiliyorsan,
o butun sarkilarda,
butun siirlerde,
butun resimlerde ise,
ona muhtac oldugunu
soylemekten utanmiyorsan,
senin icten ve buyuk sevgine
karsilik vermiyeceginden
korkmuyorsan,
butun bencil duygularindan
siyrilabilmissen
onun icin herseyi,
ama herseyi yapacak gucu
kendinde buluyorsan,
her hali sana
ayri ayri guzel geliyorsa,
karsisinda kendini
bir cocuk gibi hissediyorsan,
istedigi anda onun icin
olebileceksen,
onun icin yasiyorsan
ve yine onun icin
bildigin bilmedigin
butun düsmanliklara
karsi koyabileceksen,
o her gecen dakika
sende biraz daha buyuyorsa
ve kendi kendine bile
cok sevdigini butun
samimiyetinle,
inanmisliginla
itiraf edebiliyorsan,
bir gun o seni hic,
ama hic sevmedigini soylese bile ,
senin sevginde azalma olmayacaksa
ve olunceye kadar onu asklarin
en olumsuzu ile sevebileceksen;
iste o zaman
onu seviyorsun demektir.
O sana sevmeyi,
gercek askı öğretti.
Sen onu hep sevecek
ve sevilmenin mutlulugunu tattiracaksin.
O , hic sen olmasan bile,
seni bir parca sevmese bile....
UMIT YASAR OGUZCAN
Hayat, Mabat
Hayat, Mabat diyorlar
Benim gozum Bayat’ta.
Hayatin eksigi var:
Hayat eksik hayatta.
Takinsam, kanat, mabat;
Kus, mus olsam segirtsem.
Bombos vatana inat,
Matan'a dogru gitsem...
Necip Fazıl, 1940
|
